Reggio Emilia
Położone na północ od Modeny przy Via Emilia spokojne antyczne REGGIO EMILIA jest miastem zupełnie odmiennym, gdzie warto przez jakiś czas wypocząć. Nie ma tu wielu zabytków, lecz przyjemnie pospacerować po mieście, a da się tu również założyć bazę wypadową w Apenin Reggiański.
Trochę informacji praktycznych
Reggio leży przy głównej linii kolejowej z Bolonii do Mediolanu. Dworzec kolejowy znajduje się na Piazza Marconi 1, dworzec autobusowy jest na via Raimondo Franchetti. Biuro EPT (codz. 9.30-12.30 i 15.30-18.00) jest na Piazza Prampolini, głównym placu miasta, i zwykle nie ma problemu ze znalezieniem noclegu: Cairoli przy Piazza XXV Aprile 2 (w 0522/32307) ma dwójki po 29 000 L, a Ariosto na via San Rocco 12 (0522-37320) oferuje dwójki z łazienką po 46000 L. Warto się tu wybrać choćby tylko po to, aby zjeść w restauracji Scudo d’Italia (zamkn. sb. i nd.), cieszącym się lokalną sławą hotelu i lokalu, gdzie można zamówić doskonały i stosunkowo tani posiłek. Podawane tu ciemnopurpurowe Lambrusco jest specjalnie butelkowane w lokalnej azienda i różni się od typowych, karbonizowanych wersji tego trunku. Inne lokale, gdzie można dobrze zjeść, to specjalizująca się w potrawach morskich i warzywnych restauracja na via Broletto oraz hałaśliwy Condor, przy niższym końcu via Spallanzani, gdzie podaje się pizzę. Dla bankrutów o kilka kroków dalej jest mensa w Gioberti, na placu o tej samej nazwie (12.00-14.40 i 18.30-20.30).
Miasto
Reggio zbudowane jest wokół dwóch centralnych placów, Piazza Prampolini i Piazza San Prospero, rozdzielonych Duomo i Palazzo del Municipio z blankami w kształcie rybich ogonów. Podobnie jak w innych miastach regionu centrum jest zamknięte dla ruchu i rowery stukoczą na kocich łbach ze wszystkich kierunków. Piazza San Prospero ożywia się w dni targowe (wt. i pt.), kiedy ze stoisk i sklepów sprzedaje się olbrzymi wybór owoców, warzyw, salami i sera, łącznie z lokalnym parmigia-no-reggiano. Budynki przy placu są tak stłoczone wokół kościoła San Prospero, że wydaje się on tracić równowagę i pochyla się w jedną stronę. Został wybudowany w XVI stuleciu, fasada jest zdobiona kolumnami i statuami we wnękach, strzeżonymi przez sześć lwów z różowego marmuru werońskiego, i ostro kontrastuje z nieornamentowaną ośmiokątną kampanilą obok. Via Broletto prowadzi do Piazza Prampolini, na który wychodzi jedna ściana Duomo, chroniącej się pod zieloną siecią i rusztowaniem na czas remontu. Pod nałożonym w XVI w. marmurem można dostrzec romańską fasadę katedry, ze statuami Adama i Ewy ponad średniowiecznym portalem; oprócz tego z pierwotnego budynku zachowała się tylko apsyda i olbrzymia krypta. Wewnątrz znajduje się obraz Guercina Wniebowzięcie i wiele grobowców, m.in. wynalazcy klepsydry godzinowej, Cherubina Sforzani.
Pod kątem prostym do duomo stoi lukrowo-różowy Palazzo del Capitano del Popolo. Tutaj proklamowano trójkolorówkę jako oficjalną flagę narodową Włoch, gdy w 1797 r. utworzono Republikę Padewską Napoleona. Idąc stąd na północ, dochodzi się do Musei Civici przy via Spallanzani, na skraju Piazza della Vittoria, mieszczących prywatne, zgromadzone w XVIII w., zbiory znalezisk archeologicznych, skamielin i obrazów (pn.-pt. 9.30-12.30). W rogu placu jest Galleria Parmeggiani, do której również warto byłoby zajrzeć, lecz od dziesięciu lat jest zamknięta i nie wiadomo, kiedy remont się skończy. Znajdują się tam ponoć zarówno ważne zbiory sztuki hiszpańskiej, flamandzkiej i włoskiej, jak również stroje i płótna. Jeśli okaże się nadal niedostępna, warto przejść do kościoła Madonna della Ghiara, wybudowanego w XVII w. i udekorowanego freskami szkoły bolońskiej, przedstawiającymi sceny ze Starego Testamentu i Ukrzyżowanie Guercina.