Wenecja – Canal Grande – Prawy Brzeg
Największą atrakcją prawego brzegu kanału jest Fondaco dei Turchi. Początkowo był to dom prywatny, a od lat dwudziestych XVII wieku aż do roku 1838 stanowił siedzibę kupców tureckich w mieście. W zeszłym stuleciu budynek poddano dość brutalnej restauracji, ale mimo to wieże i umieszczone na poziomie wody arkady dają dość dobre pojęcie o architekturze typowego pałacu wenecko-bizantyjskiego. Obecnie mieści się tu Museo di Storia Naturale (muzeum przyrodnicze).
Niedaleko za nim stoi bogato zdobiony Ca’ Pesaro, ukończony w roku 1703, długo po śmierci architekta Longheny. W odróżnieniu od innych pałaców, które ze względu na koszt kamienia, ale także z uwagi na potencjalną możliwość dobudowania nowych domów w sąsiedztwie mają boki ze zwykłej cegły, nie tylko fasada, ale także ściana boczna Pesaro zbudowana jest z kamienia. W pałacu znajduje się dziś Galleria d’Arte Moderna i Museo Orientale.
W dalszej części prawego brzegu nie znajdziesz budynków szczególnie interesujących aż do targów Rialto, które zaczynają się od wzniesionego w roku 1907 neogotyckiego Pescheria (targ rybny). Stojące za nim starsze budynki, Fabbriche Nuove di Rialto i (odsunięty od brzegu) Fabbriche Vecchie di Rialto, są dziełami odpowiednio Sansovina i Scarpagnina, i zastąpiły zniszczone pożarem z roku 1514 gmachy wcześniejsze. Znajdujący się przy moście Rialto duży budynek Palazzo dei Camerlenghi (1525) był siedzibą weneckiego ministerstwa finansów.
Szereg skupionych wokół Volta gotyckich pałaców stanowi jeden ze wspanialszych zespołów architektonicznych Wenecji. W Ca’ Fóscari, nazwanym przez Ruskina „najszlachetniejszym w Wenecji przykładem” późnego gotyku (1435), mieszkał doża Francesco Fóscari, którego niezwykle długi okres sprawowania władzy (32 lata) zakończył się zdjęciem go ze stanowiska. Nastąpiło to m.in. w wyniku długiej, bezlitosnej kampanii przeciwko niemu, którą prowadził ród Loredano i jego stronnicy. Doża zmarł w roku 1457, zaledwie kilka tygodni po opuszczeniu Palazzo Ducale. Z Ca’ Fóscari sąsiaduje para złączonych ze sobą budynków z tego samego okresu, Palazzi Giustinian, gdzie Wagner napisał drugi akt swojego Tristana.
Nieco dalej stoi projektowany przez Longhenę Ca’ Rezzonico, który rozmiarami przypomina Ca’ Pesaro, ale jego architektura jest nieco spokojniejsza. Pałac zaczęła budować w roku 1667 rodzina Bon, ale jej zasoby finansowe nie dorównały ambicji i musiała sprzedać go rodzinie Rezzonico. Ta dokończyła dzieła, a nawet kazała dobudować na tyłach salę balową i dodatkową klatkę schodową. Większa część pałacu jest otwarta dla zwiedzających, ponieważ mieści się tu Museo del Settecento Veneziano. Nie dokończony Palazzo dei Leoni (za Campo San Vio) miał być największym pałacem nad kanałem, ale rozpoczęta w roku 1759 budowa nie wyszła nigdy poza pierwsze piętro, prawdopodobnie z uwagi na rujnujące właścicieli koszty. Korpus budynku oraz platformę, na której został wzniesiony, zajmuje obecnie muzeum sztuki współczesnej Guggenheima.
Budynkiem, który wyróżnia się na odcinku od muzeum do Dogana di Mare (urząd celny) na końcu kanału, jest miniaturowy Palazzo Dario, położony dwa domy dalej od Palazzo dei Leoni. Porównany został przez Henry’ego Jamesa do „domku z kart, który utrzymuje się w stanie tak chwiejnej równowagi, że wystarczyłoby go dotknąć, by padł”. Pałac został zbudowany w latach osiemdziesiątych XV wieku nie dla rodziny partycjuszowskiej, ale dla pracownika administracji państwowej, Giovanniego Dario. Wielokolorowe marmury na fasadzie są charakterystyczne dla prac rodziny Lombardo, a projekt pałacu mógł zostać wykonany przez samego założyciela dynastii, Piętro Lombardo.