Muzeum Guggenheima i Salute
Pięć minut marszu od Accademii, za Campo San Vio, wznosi się nie ukończony Palazzo Venier dei Leoni, gdzie obecnie mieści się Muzeum Guggenheima (IV-X nd., pn. iśr.-pt. 12.00-18.00, sb. 12.00-21.00; 5000L,sb. 18.00-21.00 wstęp wolny; w zimie otwarte tylko okazjonalnie). Na to prywatne muzeum, gdzie amerykańska kolekcjonerka Peggy Guggenheim mieszkała przez 30 lat, aż do swojej śmierci w roku 1979, składają sie niecodzienne, ale w większości znakomite dzieła jej ulubionych modernistycznych prądów i artystów. Wyróżniają się Ptak w przestrzeni i Nauczycielka Brancusiego, Czerwona wieża i Nostalgia poety De Chirico, Ubieranie panny młodej Maxa Ernsta, rzeźby Laurensa i Lipchitza, obrazy Malevicha i kolaże Schwittersa.
Idąc dalej wzdłuż Canal Grapde dochodzi się do kościoła Santa Maria della Salute, zwanego w skrócie Salute (codz. 8.00-12.00 i 15.00-17.00). Zbudowany on został zgodnie z dekretem Senatu z dnia 22 X 1630, który nakazywał wzniesienie nowej świątyni pod wezwaniem Maryi, jeśli miasto będzie uwolnione od dręczącej je zarazy (zginęło wtedy ok. 1/3 mieszkańców Wenecji). Prace budowlane rozpoczęły się w roku 1631 według projektu Baldessare Longheny, a zakończyły w 1681, ale konsekracja kościoła nastąpiła dopiero 5 lat przed śmiercią architekta, 9 XI 1687 roku. Odtąd co roku 21 XI członkowie Signorii prowadzili procesję dziękczynną za zdrowie miasta (salute znaczy zdrowie) po specjalnie złożonym moście pontonowym z San Marco do Salute. Uroczystość Salute do dziś stanowi ważną datę w kalendarzu weneckim.
W roku 1656 zbiór obrazów Tycjana z likwidowanego kościoła Santo Spirito przeniesiono do Salute i obecnie znajdują się w zakrystii (niewielka opłata za wstęp). Najwybitniejszym z nich jest malowidło ołtarzowe Święty Marek na tronie wraz z iw. Kosmą, Damianem, Sebastianem i Rochem (święci od zarazy). Oświetlenie i perspektywa podkreślają dramatyzm znajdującej się tu także sceny Gody w Kanie pędzla Tintoretta (1561), który umieścił na niej portrety wielu swoich przyjaciół.
Za Salute, w najdalej wysuniętym punkcie utworzonego przez Canal Grandę i kanał Giudecca półwyspu, położony jest Dogana di Mare (urząd celny), z powstałą w latach 1676-82 dorycką fasadą. Widocznym z daleka zwieńczeniem tej budowli jest sygnalizująca kierunek wiatru złota kula, na której umieszczona jest postać symbolizująca Sprawiedliwość (lub Fortunę).
Wzdłuż Zattere do San Sebastiano
Od Punta della Dogana do Stazione Marittima ciągnie się bulwar Zattere („tratwy”), który był początkowo miejscem rozładunku przywożonych do Wenecji towarów o większych rozmiarach, a dziś jest popularnym niedzielnym terenem spacerowym. Najważniejszym zabytkiem na bulwarze jest znany powszechnie jako Gesuati kościół Santa Maria del Rosario, gdzie warto zobaczyć malowidła Giambattisty Tiepolo: trzy freski na sklepieniu przedstawiające Sceny z życia św. Dominika oraz obraz ołtarzowy Madonna z trzema dominikańskimi świętymi.
Uliczka na prawo zaraz za Gesuati prowadzi do największej z pozostałych jeszcze w Wenecji wytwórni gondoli, sąuero di San Trovaso, a dalej do kościoła SanTrovaso. Wenecka tradycja utrzymuje, że kościół ten był jedynym neutralnym gruntem dla dwóch rywalizujących ze sobą grup robotników, Nicolotti i Castellani. Odbywały się tu ich małżeństwa mieszane i inne uroczystości, ale członkowie tych grup musieli używać osobnych wejść. Ponieważ kościół jest duży i ciemny, znajdujące się tu obrazy, m.in. ostatnie dzieła Tintoretta, Pokłon Trzech Króli i Wyrzucenie przekupniów ze świątyni (po obydwu stronach ołtarza), najlepiej widoczne są przed południem.
Położony tuż przy Stazione Marittima kościół San Sebastiano (nieregularne godz. otwarcia) został zbudowany w latach 1505-1545. Był on kościołem parafialnym dla Paolo Veronese, który jest autorem większości tutejszych obrazów i tu został pochowany. Poproszono go początkowo o wykonanie Ukoronowania Marii Panny oraz Czterech Ewangelistów na sklepieniu zakrystii ,a także Scen z życia św. Estery na sklepieniu kościoła głównego. Następnie wymalował kopułę nad prezbiterium (została potem zniszczona) i, z pomocą swego brata Benedetto, ściany kościoła i chóru zakonnic. Jako ostatnie, w latach sześćdziesiątych XVI wieku, powstały malowidła wokół ołtarza głównego i organów.
Ca’ Rezzonico i okolice
Z San Sebastiano w kierunku Canal Grandę przechodzi się ulicami Calle Avogaria i Calle Lunga San Barnaba na Campo San Barnaba, który położony jest w pobliżu Ca’ Rezzonico, siedziby Museo del Settecento Veneziano (Muzeum XVIII-wiecznej Wenecji; sb. i pn.-czw. 10.00-16.00, nd. i święta 9.00-12.30; 3000L). Po przejęciu gmachu w roku 1934, gmina wenecka rozpoczęła meblowanie i dekorowanie go przedmiotami i materiałami, które albo pochodziły z XVIII wieku, albo były współczesnymi imitacjami, tak że wnętrze bydynku przypomina dziś bardziej stylowo wyposażony dom mieszkalny niż muzeum. Wśród obecnej tu sztuki użytkowej fantazyjne zdobienia Andrei Brustolona budzą uczucia mieszane, natomiast z malarstwa wybijają się ilustracje życia towarzyskiego w Wenecji pędzla Piętro Longhi oraz freski namalowane pod koniec życia Giandomenico Tiepolo . Mimo że w czasie, gdy freski te powstały, ten typ twórczości tracił na popularności, stworzone tu postaci klownów i sceny karnawałowe, które artysta zamierzał początkowo umieścić we własnym domu, należą do najbardziej znanych dzieł Giandomenico. Wielbiciele stylu bardziej pompatycznego, w jakim celował ojciec artysty, także nie wyjdą z muzeum rozczarowani.
Na obszernym, dość przyjemnym Campo Santa Margherita znajduje się targ oraz wiele sklepów, które wspólnie nadają tej dzielnicy swoistą atmosferę. W zachodniej części placu mieści się wystawa dzieł Giambattisty Tiepolo, Scuola Grandę dei Carmini (codz, 9.00-12.00 i 15.00-18.00; 2000L). W głównej sali na piętrze, centralnym spośród malowideł na sklepieniu, powstałych we wczesnych latach czterdziestych XVIII wieku, jest sporej wielkości dzieło pt. Madonna w chwale.