Burano
Główną arterią, prowadzącą do wioski Burano, jest wąska, pełna sklepów z koronkami ulica, przy której po niedługim spacerze pojawiają się malowane żywymi kolorami domy centrum wioski. Dawniej kolory te miały wymowę symboliczną, ale z czasem symbolika uległa zatarciu i dzisiaj mieszkańcy malują swoje domy kierując się wyłącznie własnym gustem i wyobraźnią.
Jest to w dalszym ciągu osada rybacka. W lagunie łowi się różne skorupiaki, np. vongole (maleńkie małże) i kraby, które można potem kupić albo na samej wyspie (na Fondamenta Pescheria), albo na Rialto. Ponieważ rybołówstwo to zajęcie dla samotników, na położonym nieco wyżej odcinku bagnistego wybrzeża kilku mieszkańców zbudowało sobie wyglądające dość niepewnie chatki ze znalezionych na śmietniskach materiałów.
Z morza żyją na Burano głównie mężczyźni, natomiast kobiety zajmują się koronkarstwem. Stosowana na Burano i w Wenecji klockowa technika wyrobu koronek jest pracą niezmiernie czasochłonną i męczącą dla oczu, wymagającą dużej zręczności i cierpliwości. Ponieważ każda kobieta specjalizuje się w jednym tylko wzorze, wszystkie koronki przechodzą w trakcie swojego wyrobu przez ręce wielu koronkarek. Potrzebnych do tego umiejętności uczy położona na obszernym Piazza Baldessare Galuppi Scuola dei Merletti (szkoła koronkarstwa; śr.-pn. 9.00-18.00; 2000L), którą otwarto w roku 1872, kiedy tradycja domowego rękodzieła niemal wygasała. Szkoła połączona jest z muzeum, które warto zwiedzić, zanim kupi się jakąkolwiek koronkę (większość wystawionych na sprzedaż jest produkowana maszynowo i do tego importowana). Muzeum posiada koronki nawet z XVI wieku, ale większość pochodzi z ostatnich 100 lat.
Torcello
Pierwsza osada na Torcello powstała na pocz. V wieku, od roku 638 była już siedzibą biskupstwa Altinum, a w wieku XIV mieszkało na niej ok. 20 tys. osób. Później jednak uległa wpływom Wenecji i już w roku 1600 była prawie opuszczona. Dzisiaj liczba stałych mieszkańców wyspy wynosi około 100, a z czasów szczytowego rozwoju Torcello nie pozostało wiele; dwa kościoły, dwa budynki przy głównym placu i na pół zakopane gliniane skorupy na polach.
Głównym zabytkiem, który przyciąga turystów na wyspę, jest pierwsza wenecka katedra Santa Maria Assunta (w lecie codz. 10.00-12.30 i 14.00-18.30, w zimie do 16.30). Pierwszy kościół na tym miejscu stał się katedrą po przybyciu na wyspę biskupa Altinum wraz z grupą emigrantów. Obecny kościół utrzymany jest w stylu wenecko-bizantyjskim, ale opiera się mniej więcej na tym samym planie, co świątynia z VII wieku (mimo rozbudowy z lat sześćdziesiątych IX wieku i zmian z roku 1008). Jedyną pozostałością pierwotnej budowli jest znajdująca się wewnątrz wilgotna krypta. Baptysterium pochodzi z VII wieku, ale zachowała się jedynie jego okrągła podstawa.
Zielonoszary, wodnisty kolor marmuru kolumn i ścian nadaje ton wystrojowi wnętrza. Mozaiki na posadzce pochodzą z wieku XI, ale po podniesieniu dwóch drewnianych klap można obejrzeć fragmenty posadzki oryginalnej. Absyda udekorowana jest wspaniałą XII-wieczną mozaiką Madonny z Dzieciątkiem na szczerozłotym tle, a pod nią znajduje się XI-wieczny fryz z postaciami apostołów. W środkowej części fryzu widoczna jest postać pierwszego biskupa Altinum, św. Heliodora, którego ciało zostało tu przywiezione przez pierwszych osadników. Ciekawie wypada porównanie jego twarzy ze złotą maską pośmiertną, która, wraz z jego szczątkami, znajduje się w rzymskim sarkofagu, umieszczonym przed oryginalnym ołtarzem z VII wieku.
Kościół Santa Fosca (te same godz. otwarcia) został zbudowany w wieku XI i XII jako sanktuarium tej świętej, której ciało przywieziono na Torcello z Libii przed rokiem 1011 i umieszczono pod ołtarzem. Mimo wielokrotnie prowadzonych prac renowacyjnych, kościół zachował plan krzyża greckiego i piękną (zwłaszcza z zewnątrz) absydę, a wewnątrz ku drewnianej kopule prowadzą eleganckie ceglane łuki i zaokrąglenia. Pomimo obecności turystów obydwa kościoły zachowały atmosferę powagi i zamyślenia, których brakuje wielu kościołom w Wenecji.
Na placu przed Santa Fosca stoi tajemnicze krzesło Attyli. Według miejscowej legendy, kto na nim siądzie, zawrze w ciągu roku małżeństwo. Za nim mieści się warte odwiedzenia, dobrze zorganizowane Museo delTEstuario (wt.-nd. 10.00-12.30 i 14.00-17.30; 2000L), w którym znajdują się XIII-wieczne figury z kutego złota, zbiór ułożonych z mozaiki głów oraz biżuteria.