Do Castelvecchio
Najbardziej imponującym zabytkiem rzymskim w Weronie, nie licząc Areny, jest Porta dei Borsari (u zbiegu via Diaz i Corso Porta Borsari), konstrukcja, która — tak samo jak amfiteatr — wywarła wielki wpływ na architektów doby renesansu. Obecnie jest to jedynie monumentalna tęcza spinająca dwie strony drogi, lecz kiedyś Porta dei Borsari była największą bramą rzymską w Weronie; inskrypcja podaje datę 265 r., lecz konstrukcja jest zapewne o wiele starsza.
Trochę dalej przy Corso Cavour, która zaczyna się przy Porta dei Borsari, wznosi się Archo dei Gavi, rzymski łuk triumfalny z I w. Jest to najlepsze miejsce, z którego można podziwiać Ponte Scaligero; most wybudował w latach 1355-1375 Cangrande II, a w 1945 r. wysadzili go w powietrze Niemcy—do odbudowy wykorzystano gruz.
Mniej więcej w tym samym okresie Cangrande II polecił zbudować twierdzę (obok mostu) Castefcecchio, fortecę kolejnych władców Werony. W 1925 r. twierdza została otwarta jako muzeum miejskie, podczas drugiej wojny światowej zbombardowana, lecz po skrupulatnej odbudowie ponownie ją otwarto w 1964 r. (codz. 8.00-23.00; 5000 L).
Zbiory obrazów, biżuterii, broni i innych zabytków wystawiane są w Castelvecchio w labiryncie sal, dziedzińców i pasaży, którego zwiedzanie jest samo w sobie pasjonujące. Na dziedzińcu wznosi się konny pomnik Cangrande I, usunięty z jego grobowca. Oglądając posąg z bliska trudno pogodzić uśmiech prostaczka z przekazanym przez historię wizerunkiem bezlitosnego księcia. Pośród obrazów wyróżniają się dwa dzieła Jacopo Belliniego, dwie Madonny Giovanniego Bellini, kolejna Madonna Pisanella, Zdjęcie z krzyża Paola Veronese, Boże Narodzenie Tintoretta, portret pędzla Lotta i dzieła Tiepolów. Najprzyjemniej jednak błąkać się wśród sal wypełnionych często anonimowymi rzeźbami i freskami z późnego średniowiecza.
San Zeno Maggiore
Trochę ponad kilometr na północny zachód od Castelvecchio znajduje się Basilica di San Zeno Maggiore, jeden z najbardziej znaczących kościołów romańskich w północnych Włoszech. Pierwszy kościół postawiono tu na grobie biskupa Werony, Zenona, już w V w., lecz obecna budowla i kampanila pochodzą z pierwszej połowy XII stulecia, z dodatkami z okresu do końca XIV w. Dużą rozetę, przedstawiającą koło fortuny, datuje się na początek XII w., podobnie jak wspaniały portal, na którego nadprożach widnieją reliefy symbolizujące miesiące (warto zwrócić uwagę na św. Zenona depczącego szatana). Niezwykłe odrzwia z brązu, przedstawiające sceny z Biblii i z życia św. Zenona, noszą na sobie wpływy bizantyńskie i otomańskie; większość kwater odrzwi po lewej stronie pochodzi z okresu około 1100 r., a po prawej — sto lat później. Wysokie i proste wnętrze pokryte jest freskami, czasem nałożonymi jedne na drugie, czasami zatartymi pod starorzymskimi graffiti. Choć freski są dość interesujące, najwspanialszym obrazem w kościele jest ołtarzowa Madonna i święci Mantegni.
Na północ od Adygi
Po drugiej stronie Ponte Garibaldi je^st kościół San Giorgio in Braida, do którego dochodzi się albo wzdłuż nabrzeża, albo przez ogrody publiczne. Zawiera on najwięcej dzieł sztuki ze wszystkich świątyń w Weronie. Nad drzwiami wisi Chrzest Tintoretta, natomiast w zaprojektowanym przez Sanmichelego ołtarzu głównym znajduje się cudowne Męczeństwo św. Jerzego Paola Veronese.
Obok XII-wiecznego kościoła Santo Stefano i Ponte Pietra dochodzi się wzdłuż nabrzeża do Teatro Romano z I w. p.n.e. (wt.-nd. 9.00-12.00 i 14.30-18.00); ten w dużym stopniu odbudowany teatr jest obecnie miejscem, gdzie odbywają się koncerty i spektakle dramatyczne. Wysoko nad teatrem, w budynkach starego klasztoru, znajduje się Museo Archeologico, do którego dojeżdża się robiącą wrażenie zdezelowanej windą; obejrzeć tu można dobrze usystematyzowane zbiory znalezisk greckich, rzymskich i etruskich.