Do Casa di Giulietta i San Fermo
Via Mazzini to wąska, zamknięta dla ruchu ulica na północ od Areny, przy której znajdują się głównie sklepy z drogą odzieżą, butami i biżuterią. Skręciwszy przy końcu ulicy w lewo, dochodzi się do Piazza delle Erbe (patrz niżej), a w prawo — do via Cappello, ulicy nazwanej od rodu, który Szekspir uwiecznił jako Kapuletów; po lewej stronie, pod numerem 23, znajduje się Casa di Giulietta (Dom Julii). Choć rody Kapuletów i Monteków istniały naprawdę, Romeo i Julia są postaciami całkowicie zmyślonymi. Sam dom, postawiony z początkiem XIV w. i doskonale zachowany, jest otwarty dla publiczności (wt.-nd. 8.00-18.45; 3000 L).
Via Cappello prowadzi do via Leone, gdzie znajduje się rzymska brama, Porta Leone, oraz fragment odkopanej rzymskiej ulicy na poziomie trzech metrów pod ziemią. Przy końcu via Leone, po drugiej stronie, wznosi się ceglana Basilica di San Fermo, której niezborne wnętrze zdradza, że są to faktycznie połączone dwa kościoły. Powódź zmusiła benedyktynów do postawienia drugiej budowli na szczycie pierwszej, powstałej w VIII w. W górnym kościele, gotyckim, nie ma wielkich dzieł sztuki, lecz odznacza się on pewnym wdziękiem; w niższym kościele, romańskim, do którego wchodzi się na lewo od chóru, jest imponujące niskie sklepienie. Czasami odbywają się tutaj wystawy.
Piazza delle Erbe i Piazza dei Signori
Piazza delle Erbe był od początku ważnym rzymskim skrzyżowaniem dróg i forum, i do dziś pozostaje sercem miasta. Jak sugeruje nazwa, na tutejszym targu handlowano głównie warzywami; dziś asortyment obejmuje ubrania, pamiątki, antyki i przekąski. Najbardziej uderzającymi spośród zróżnicowanych budynków wokół placu są Domus Mercatorium (na lewo, patrząc od via Cappello), powstały w 1301 r. jako magazyn i giełda kupiecka, XIV-wieczna Torre del Gardello i, na prawo od niej, Casa Mazzanti, którego XVI-wieczne malowidła ścienne najlepiej oglądać po zmroku, w świetle reflektorów.
Piazza dei Signori, który znajduje się obok, był dawniej głównym placem miejskim w Weronie. Większą część prawej strony zajmuje Palazzo del Capitano, oddzielony od Palazzo del Comune odcinkiem odkopanej rzymskiej ulicy. Po wejściu na plac staje się przed średniowiecznym Palazzo degli Scaligeri, rezydencją rodu; w sąsiedztwie stoi pamiątka bardziej demokratycznych czasów, XV-wieczna Loggia del Consiglio, dawna sala obrad rady miejskiej i znakomity przykład architektury wczesnorenesansowej w Weronie. Pośród szeregu figur wybitnych postaci ustawionych na dachu znajduje się najznamienitszy rodzimy poeta weroński, Catullus. Wspaniały widok na miasto rozciąga się z XII-wiecznej Torre de Lamberti, na prawo po wejściu na plac (wt.-nd. 8.00-18.45; 2500 L windą, 1500 L pieszo).
Groby Scaligerich
Przechodząc pod łukiem łączącym Palazzo degli Scaligeri z Palazzo del Capitano wychodzi się na mały kościół romański Santa Maria Antica, przed którym stoją Arche Scaligeri, jedne z najbardziej wyrafinowanych grobowców we Włoszech. Nad bocznym wejściem do kościoła znajduje się posąg konny Cangrande I („Wielki Pies”, zm. 1329), uśmiechającego się na szczycie dachu grobowca; statua jest kopią, a oryginał można oglądać w Castelvecchio (patrz niżej). Kryte sklepieniem grobowce reszty klanu otoczone są palisadą z kutego żelaza, zdobioną motywem drabiny, będącej godłem Scaligerich — nazwisko rodu brzmiało della Scala, a „scala” oznacza drabinę. (Na ogrodzony teren można wejść wt.-nd. 9.00-12.00 i 14.30-18.00). Mastino I („Dog angielski”), założyciel dynastii, pochowany jest w prostym grobie pod ścianą kościoła, Mastino II na lewo od wejścia, naprzeciw najbardziej zdobionego grobowca, należącego do Cansignorio („Pies-senior”; zm. 1375).
Sant‘Anastasia i Duomo
Minąwszy Arche Scaligeri i skręciwszy w lewo w via San Pietro, dochodzi się do Sant’Anastasia, największego kościoła w Weronie. Rozpoczęta w 1290, a ukończona w 1481 r. budowla jest w stylu głównie gotycka, z pewnymi odcieniami romańskimi. Od zewnątrz najsilniej przykuwają uwagę XIV-wieczne rzeźbienia drzwi, przedstawiające sceny z Nowego Testamentu; najciekawszym zabytkiem we wnętrzu (w zakrystii) jest fresk Pisanella Św Jerzy i księżniczka, malowidło o delikatnej kolorystyce, na którym ten zwykle walczący święty występuje w roli dandysa.
Werońska Duomo w czerwono-białe pasy znajduje się zaraz za zakolem rzeki, za romańskim Ponte Pietra. Ten konsekrowany w 1187 r. kościół jest w dolnych partiach romański, a w górę stopniowo przechodzi w gotyk; dwie kruchty pochodzą z XII w. — na południowej widnieją dzieje Jonasza z wielorybem, a na zachodniej wizerunki Rolanda i Olivera, dwóch paladynów Karola Wielkiego. Wewnątrz każda kaplica i kolumny odznaczają się fascynującym detalem architektonicznym szczególnie piękna jest Cappella Mazzanti (ostatnia po prawej). W pierwszej kaplicy na lewo Wniebowzięcie Tycjana zajmuje architektoniczną ramę, wykonaną przez Sansovina, który zaprojektował również chór.